George Szlachetko, Danuta "Wira" Szlachetko – "Wira z Powstania". Wspomnienia, wyd. WAB
Od sierpnia 1944 roku minęło już ponad 70 lat a ona nadal pamięta ogłuszające dni i płonące noce. W jej głowie żyją żywe obrazy, zapachy, dźwięki. I wszechobecna śmierć. Danuta Szlachetko jest jedną z ostatnich żyjących legend tamtych dni. Miała 15 lat, gdy poszła do powstania (rok wcześniej wstąpiła do Szarych Szeregów). I stała się "Wirą". – Życie miało wtedy niepowtarzalny smak – powie po latach synowi. – To był czas pełen krwi, ognia i ruin miasta, które na moich oczach ginęło. Minęły 72 lata, a powstanie towarzyszy mi każdego dnia. Danuta "Wira" Szlachetko po kapitulacji powstania trafiła do obozu przejściowego, potem została wywieziona do obozu w Oberlangen w Niemczech. Po wyzwoleniu, jako szesnastolatka podjęła decyzję, by nie wracać do rodzinnego miasta. Wyjechała do Wielkiej Brytanii. W ubr. w Londynie ukazały się jej wspomnienia.
Jerzy Ciszewski – "Ojciec 44", wyd. Czarna owca
Jerzy Ciszewski, rocznik 61, były dziennikarz, właściciel agencji PR napisał książkę o swoim ojcu, Jerzym Ciszewskim, pseudonim Motz, żołnierzu Powstania Warszawskiego. Powstała powieść sensacyjna, która przybliża współczesnemu czytelnikowi, szczególnie z pokolenia dzisiejszych dwudziestolatków, emocje i odczucia jakie towarzyszyły młodym powstańcom latem 1944 r., którzy szli walczyć, choć wiedzieli, że to sprawa przegrana. To również próba zrozumienia własnego ojca. Próba zmierzenia się z traumą powojennego życia, spychanego w podświadomość, próba odpowiedzi na pytania: Jakie motywy kierowały pokoleniem Kolumbów? Czy bali się śmierci? Czy mieli chwile zwątpienia?
Zbigniew Czajkowski-Dębczyński – "Dziennik powstańca", wyd. Marginesy
Gdy wybuchło Powstanie Warszawskie autor dziennika miał 17 lat i pseudonim "Deivir". – Walczył w słynnym batalionie "Parasol", jego dowódcą był Krzysztof Kamil Baczyński. Chłopak był świadkiem śmierci poety. Swój "Dziennik.." spisał tuż po upadku powstania i w większości poświęcił kolegom, którzy zginęli. – nie pisałem z myślą o publikacji – opowiadał po latach – ot, były to po prostu wrażenia siedemnastolatka. Autor w swoim dzienniku opisał walki na Starym Mieście i przejście kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji został wywieziony do obozu jenieckiego w Sandbostel koło Bremy. Po wyzwoleniu ukończył Liceum Polskie w Lubece. Od 1947 r. mieszkał w Anglii. Po studiach inżynieryjnych pracował w przemyśle elektronicznym, potem założył własną firmę. Zmarł w 1999 r. i zgodnie z ostatnią wolą został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie, w kwaterze żołnierzy Powstania.
Anna Herbich – "Dziewczyny z powstania. Prawdziwe historie", wyd. Znak
Inne spojrzenie na Powstanie Warszawskie. O umieraniu miasta i ludzi, o życiu pod ostrzałem, pożarach, spadających bombach opowiadają kobiety – często mimowolne uczestniczek tragicznych wydarzeń. Autorka książki rozmawia z matkami, żonami, narzeczonymi, których mężczyźni poszli walczyć. Wśród nich były młode matki. jedna z rozmówczyń 1 sierpnia urodziła synka, druga, trafiła w środek walk trafiła z 3-miesięcznym dzieckiem. Przeżyły, cudem wychodząc z opresji. Opowiadają o piekle, którego nie zapomną do końca życia.
